چاپ

 پرنده سار و یا به زبان تالشی (سی تَه)

سار پرنده‌ای است پرسروصدا و خودنما با پروازی سریع و مستقیم.
نام فارسی: سار
نام گیلکی: سی تی
نام انگلیسی: starling
نام علمی: sturnus vulgaris
خانواده: ساریان (sturnidae)
جمعیت: جمعیت کافی دارد و گاه در دسته های بسیار بزرگ دیده می شود.

در جهان پراکنش گسترده ای دارد و در اغلب کشورها و مناطق دیده می شود. در ایران در همه ی کشور پراکنده است؛ اما در نیمه ی شمالی، سراسر سال دیده می شود. این در حالی است که در نیمه ی جنوبی ، فقط زمستان ها مشاهده می گردد.

سار در جنگل ها، روستا ها، باغ ها، علفزارها و لابه لای درختان و نیزارها زندگی می کند. سار ماده در سوراخ درختان یا دیوارهای ساختمان ها، ۵ تا ۷ تخم تقریباً آبی رنگ می گذارد. هر دو جفت به نوبت ۱۲ تا ۱۵ روز روی تخم ها می خوابند. جوجه‌ها می توانند پس از ۲۰ تا ۲۲ روز پرواز کنند.

طول بدن این پرنده ۲۱ سانتی متر است. دم و بال های کوتاهی دارد که در هنگام پرواز سریع و مستقیم، مثلثی شکل دیده می شود. پرندۀ بالغ هنگام تولید مثل، با پر و بالِ سیاهِ شفاف و تعداد فراوانی خال های کوچک سفید، و سینه و سر شانۀ بنفش دیده می شود.

این پرنده از حشره ها، دانه ها و هر چیزی که پیدا می کند، تغذیه می کند.

در حال حاضر به اقدام حفاظتی ویژه ای نیاز ندارد. پرنده‌ای کاملاً اجتماعی است که به صورت گروهی زندگی می کند. این پرنده از حشره ها، دانه ها و هر چیزی که پیدا می کند، تغذیه می کند.

سارها پرندگانی اجتماعی هستند. این پرندگان، که در اغلب نقاط جهان گسترده اند، بصورت گروهی یا انفرادی زندگی می کنند؛ ولی غالباً زندگیشان به شکل گروهی است. زندگی اجتماعی سبب می شود که آن‌ها در مقابل دشمن مصون باشند. اما این نوع زندگی، زیان هایی نیز دارد که یکی از آن ها، مشکل تقسیم غذاست. از سوی دیگر، با آن که در زندگی انفرادی، مشکل تقسیم غذا وجود ندارد، خطر دشمنان بیش تر است. سارها را گاه می توان در دسته‌های چند هزار تایی دید که به سرعت روی زمین راه می روند و در حال تغذیه هستند مشاهده کرد. گاهی هنگام پرواز تعداد آن‌ها آن‌قدر زیاد می شود که آسمان را سیاه می کنند.

سارها پرندگان سیاهی هستند که در هر نوع زیستگاهی دیده می شوند. این پرندگان، تابستان ها و زمستان ها تغییر رنگ می دهند. در حالت عادی، رنگ زمینۀ آن‌ها سیاه و دارای خال های سفید رنگی است. شناسایی سارها هنگام پرواز بسیار آسان است. زیرا بال هایی مثلثی شکل دارند که پیش از نشستن روی زمین با درختان ، مسافت کوتاهی با بال باز پرواز می کنند که به این حرکت ، بال بازروی می گویند . این نوع پرواز با شکل خاص بال و سیاهی بدن شناسایی سار را بسیار آسان می کند.

کشاورزان با سارها رابطه ی خوبی ندارند. زیرا آن ها غالباً در دسته های بزر، به باغ ها و درختان و مزرعه ها هجوم می برند. در نتیجه، به روستاییان و کشاورزان زیان بسیاری وارد می کنند و سبب شکایت و ناراحتی آنان می شوند. البته روستاییان هم بیش تر وقت ها، آن ها را شکار می کنند.

از خانواده سار در ایران سه گونه دیده می شوند که عبارت اند از: سار، مرغ مینا و سار صورتی.

از آن جا که سار ها دسته جمعی زندگی می کنند، در کنترل آفت ها نقش مهمی دارند. به علاوه، بسیاری از شکارچیان آن ها را شکار می کنند و منبعی برای تامین در آمد و گوشت می شوند.

مرجع:فرهنگ نامه ی حیات وحش ایران, عکس ویکی پدیا

 ماهی خورک کوچک و یا به گویش گیلکی (کولی خوره)

اندازه این پرنده 16 سانتی‌متر ؛ نر و ماده همشکل . تشخیص این پرنده آسان است .
سطح پشتی آن به رنگ ابی و سیز زمردی درخشان ، با گلو و لکه گردنی سفید ، گونه ها و سطح شکمی آن بلوطی ، منقارش دراز و خنجر شکل است . سر بزرگ ، بالها و دم کوتاه و پاهای کوچکی به رنگ قرمز روشن دارد . هشیارانه در نقطه ای می نشیند و مرتب سر و دم خود را بالا و پایین می کند و بعد به دنبال ماهی های کوچک و یا حشرات به درون آب شیرجه می رود .   گاهی قبل از شیرجه رفتن ، درجا بال می زند .  پروازش خیلی سریع است و معمولا مستقیم و در ارتفاع کم پرواز می کند .این پرنده تک‌زی است .

با نام‌های دیگری همچون:مرغ یخ؛ ماهی خورک معمولی؛ ماهی خورک اروپایی و ماهی خورک رودخانه ای، پرنده کوچک و زیبایی است با بدنی رنگین کمان.
این پرنده برای زیست طبیعی، نیازمند رودخانه‌ای تمیز با آب زلال و هوای پاک است. ماهی خورک به گویش گیلکی مردمان شرق گیلان کولی خوره تلفظ می گردد که معنای فارسی آن، همان ماهی خورک است.

راکندگی ماهی خورک کوچک (معمولی)

در کشورهایی مانند ژاپن ، هندوستان و گینه نو زادآوری دارد. در اروپا، از برخی نقاط مانند ایرلند، بخش های زیادی از اسکاند یناوی و شمال روسیه حذف شده است. در ایران ، به جز در قسمت مرکزی کشور و مناطق کویری و بیابانی، می توان در همه ی جاهایی که آب بند و تالاب هست، این گونه را مشاهده کرد.

زیستگاه ماهی خورک کوچک (معمولی)

جویبارها ، رودخانه ها ، کانالهای آب و دریاچه ها . در زمستان همچنین در ساحل دریا و ماندابهای حاصل از جز و مد دیده می شود .  در سوراخ هایی که در دیوار ساحلی ایجاد می کند و گاهی دور از آب آشیانه می سازد.

وضعیت حفاظتی ماهی خورک کوچک (معمولی):

هنوز برنامه حفاظتی خاصی برای این پرنده در نظر گرفته نشده است.

 پرنده تورنگ و یا به گویش تالشی (تُرکَه سوکلَه)

قرقاول پرنده‌ای است که به خاطر داشتن دم بلند و راه رفتن باشکوهش از سایر ماکیان متمایز می‌شود.

این پرنده یکی از عجیب‌ترین پرندگان جهان است. در ۲ یا۳ هفتهاول زندگی یک جفت پنجه روی هر بال این پرنده وجود دارد

قرقاول‌ها روی درختان زندگی می‌کنند و انواع بالغ از برگ‌های درختان، حشرات، تمشک، دانه‌ها و میوه‌های جنگلی تغذیه می‌کنند و افزایش و کاهش میوه‌های جنگلی و حشرات در جمعیت این پرنده موثر است. پس از خوردن یک غذای کامل، وزن آن‌ها آن‌قدر سنگین می‌شود، که پرواز برایشان بسیار دشوار می‌شود.

این پرنده در زبان فارسی اسامی متعددی داشته وعلاوه بر قرقاول که متداول‌ترین نام پرنده می‌باشد به آن تورنگ، تیرنگ، تذرو ، تذرج و خروس صحرایی نیز می گویند. این پرنده هنگام احساس خطر معمولاً پرواز نمی کند ، بلکه به سرعت می دود و پنهان می شود. پروازش پرتوان و آغاز آن پرسر و صداست. در ارتفاع کم پرواز می‌کند و مدت پروازش معمولاً کوتاه است

زیستگاه

زیستگاه این پرنده در جنگل‌های مرطوب، بوته‌زارهای تمشک و درختان پهن‌برگ یا خزان‌کننده‌است که در زیر بوته‌های آن‌ها آشیانه می‌کند. قرقاولها وابستگی زیادی به جنگل‌های و بوته‌زارها دارند آنها معمولاً در جنگلها استراحت و در نقاط باز و کم‌درخت و کشتزارها به تغذیه می‌پردازند

جنس نرو ماده

جنس نرو ماده این پرنده کاملا با هم تفاوت دارندو رنگ پر آنها برحسب زیرگونه جنس و سن تغییر می‌کند. نرهای بالغ پروبال رنگین و پر زرق و برق و دمی دراز تر و سر و گردن آنها به رنگ سبز تیره براق است. در قرقاول‌های ماده رنگ پرها نخودی تیره با لکه‌های قهوه‌ای زیاد به رنگ محیط اطراف است که باعث می‌شود در دوران طولانی خوابیدن روی تخم‌ها و زمان پرورش جوجه‌ها از دید دشمنان پنهان بماند. در جنس نر سروگردن غالبا به قرقاولهای نابالغ از لحاظ دم شبیه به کبک و دارای دمهای کوتاه هستند و از این لحاظ بایستی آنها را با کبک‌ها حتی زمانی که همراه قرقاولهای بالغ دیده می‌شوند تشخیص داد.

شکل ظاهری قرقاول

قرقاول نظیر مرغ وخروس وانواع بوقلمون جزو ماکیان تقسیم بندی شده و به این ترتیب از نظر مشخصات ظاهری وفیزیولوژیکی کم وبیش تمام خصوصیات گروه ماکیان را دارند. قد پرنده به اندازه مرغ وخروس معمولی بوده ولی پرهای دم در قرقاول رشد بسیار زیادی کرده، به طوری که در برخی از نژادها، طول دم به5/1 متر می رسد وبدین گونه درازای پرنده از سر تا دم به دو متر هم می رسد. ارتفاع قرقاول‌ها از 50 تا 100 سانتی متر است. بلندی پرهای دم را در هنگام پرواز می توان به خوبی تشخیص داد زیرا که در این موقع دم وضعیت خاص ومشخصی را به خود می گیرد. وزن قرقاول‌های بالغ بین دو تا سه کیلوگرم است وتنها در یکی از نژادها که به غول قرقاول یا آرگوس معروف است وزن پرنده به پنج تا شش کیلوگرم می رسد. رنگ پر وبال پرنده در نرها رنگین ودر ماده‌ها خاکستری مایل به قهوه ای است. سر پرنده کوچک بوده ودارای منقاری کوتاه وخمیده می باشد. سوراخ بینی ظریف بوده وبه وسیله پرهای رنگین پوشیده شده است. پاها لخت بوده ، اما بلندی ولختی پاهای طاووس را ندارد

 

تاریخچه پرورش قرقاول

جانورشناسان معتقدند که زیست گاه اولیه قرقاول مشرق زمین ومخصوصاً قفقاز وسواحل دریای خزر است واین موضوع از قدیم مورد تأیید دانشمندان بوده است به طوری که شاردن معروف در جلد دوم سفرنامه خود می نویسد: « آن چه که در دهانه رودخانه ایونی در مجاورت دریای سیاه کاملاً مطابق نوشته‌های مورخین باستان یافتم، قرقاول‌های شکیل وعظیم آن است که از حیث لطافت در سرتاسر آفاق بی نظیر است وبه نظر من چنان پرندگانی با چنین گوشت مطبوع وذائقه نواز در هیچ جای جهان پیدا نمی شود...». صرفنظر از نوشته شاردن توجه به نام Faisan نشان می دهد که از کلمه Phase فاز مشتق شده که نام رودخانه ای است که از کوه‌های قفقاز سرچشمه می گیرد و امروزه به نام محلی فاکزFachs نامیده می‌شود ودر گرجستان امروزی جاری است که در قدیم به آن کلشید می گفته اند وپیداست که نام علمی قرقاول معمولی Ph.Colchicus از نام آن گرفته شده است. مارسیال Martial دانشمند وشاعر یونانی در نوشته‌های خود ذکر می‌کند که قرقاول برای اولین بار از قاره آسیا به یونان برده وسپس از آن جا به سایر کشورهای دیگر منتقل شده است

مورخ مذکور می نویسد که آرگونوت Argonaute قهرمان افسانه ای یونان در سفرهایی که با کشتی معروف وتاریخی خود Argo به نقاط مختلف جهان کرد، موفق شد قرقاول را به همراه حیوانات شگفت آور دیگری به عنوان هدیه برای مردم یونان بیاورد. امروزه نیز با این که قرقاول به تمام نقاط دنیا برده شده است ولی پرنده مذکور تنها در مناطق مرطوب ومعتدل وپوشیده از بوته و درخت وجنگل به زاد و ولد پرداخته وبه آسانی پرورش می یابد

بعد از یونانی ها، رومی‌ها جزو اولین ملل اروپایی بودند که به مطالعه این پرنده پرداختند. در قرون وسطی قرقاول به کشور فرانسه راه یافت وفرانسویان در آغاز بدان خروس لیموژCoq de limoge می گفتند. در اوایل پرورش قرقاول در فرانسه ومتعاقب آن در انگلستان فقط به خاطر استفاده از گوشت لذیذ پرنده بوده است وبه این ترتیب به زیبایی پرنده توجه چندانی مبذول نمی شد. علت این امر نیز بیشتر به خاطر علاقمندی شاهان وسرداران آن زمان به خوردن غذاهای خوشمزه و به اصطلاح عادت آنان به پرخوری وشکم پرستی بوده است. آثار موجود نشان می دهد که در اوایل قرن چهاردهم خوردن گوشت قرقاول در فرانسه واروپا متداول گردید واین علاقمندی به حدی شدید بود که شاهان ترجیح می دادند، پرنده را پس از طبخ با همان پرهای الوان ودم بلند و پاها ، بر سر سفره به معرض تماشای مدعوین قرار دهند. شارل هفتم یکی از طرفداران جدی گوشت قرقاول بود ودستور می داد که در تمام میهمانی‌های رسمی فقط از گوشت پرنده مزبور استفاده شود

در هرحال پیشرفت پرورش قرقاول در اروپا مدیون فعالیت‌های شاهانی نظیر: هنری چهارم ، لویی سیزدهم ومخصوصاً لویی چهاردهم وپانزدهم می باشد. گذشته از مصرف گوشت، علاقمندی بسیاری از امپراتوران وسرداران اروپا به شکار وشرکت در مراسم مزبور موجب می گردید که عده ای از افراد به پرورش چنین پرندگانی مأموریت می یافتند وبه این ترتیب در ازدیاد طبیعی پرندگان و حیوانات شکاری کوشش واهتمام لازم به عمل می آمد. به طور کلی باید در نظر داشت که تا قبل از سال 1861 میلادی حداکثر تلاش مأمورین مذکور وهم چنین پرورش دهندگان بر این بود که از راه طبیعی به ازدیاد قرقاول‌ها بپردازند و به این ترتیب هیچ گاه اقدامی به منظور پرورش دستی پرنده مزبور به عمل نمی آمد، ولی از آن به بعد به خاطر این که زاد وولد وتکثیر قرقاول‌ها تحت کنترل قرار گرفت و بشر موفق گردید در پرورش این حیوان دخالتی بیشتر نماید، کم و بیش نگهداری قرقاول در نزد پرورش دهندگان رواج یافت وفعالیت مزبور نیز به کارهای دیگر دامپروری افزوده شد. اولین کشوری که در این راه قدم پیش گذارد انگلستان بود، پرورش دهندگان انگلیسی به خاطر این که به تقاضای خریداران داخلی وخارجی این پرنده جواب مثبت بدهند سعی کردند مراکز نسبتاً بزرگی برای پرورش دستی قرقاول تهیه نمایند وکم وبیش از راه وروش‌های علمی وصحیح برای پرورش این پرنده پیروی نمایند

نژادهای قرقاول

به طور کلی نژادهای متعدد قرقاول در دو دسته قرار گرفته اند : گروه اول، قرقاول‌های دم دراز هستند که در این گروه پرهای دم طویل بوده واز چند ردیف تشکیل یافته است. تعدادی از قرقاول‌های دسته مذکور حتی قادر هستند پرهای دم را تا اندازه ای به شکل چتر درآورند ولی هیچ گاه این قدرت به اندازه پرها وچتر طاووس نمی باشد. در این دسته بسیاری از قرقاول‌های عادی و اهلی که امروزه پرورش داده می شوند وهم چنین تعدادی از قرقاول هایی که شکار خوبی برای شکارچیان به شمار می روند قرار دارند و روی هم رفته پراکندگی آن‌ها در دنیا نسبت به دسته دیگر بیشتر است. نژادهای گروه دم دراز در دنیا پراکندگی بیشتری دارند. گروه دوم، قرقاول‌های دم کوتاه هستند که تعداد آن‌ها کم واکثراً در نواحی مرتفع به خصوص در ارتفاعات هیمالیا وچین زندگی می نمایند. نژادهای گروه مزبور متعدد نبوده واز جمله باید قرقاول جنس لوفورا Lophura را نام برد

سهره های گیلانی

سهره یکی از پرنده هایی است که در اغلب نقاط کشور به ویژه در گیلان به وفور پیدا می شود.سهره انواع مختلفی دارد همچون سهره معمولی،سهره سر سیاه ،سهره کوهی و... که سهره های معمولی از همه معروفترند.
سهره های معمولی که در پرنده فروشی ها فروخته می شوند سهره های وحشی صید شده اند.سهره ها هم در فصل زمستان و هم در اواخر بهار صید می شوند که صید آخر بهار مربوط به جوجه سهره هاست.صید زمستانه اغلب در مناطق سرد سیر (مثل کردستان که بیشترین صید در آنجا صورت می گیرد) و در هنگامی که برف زیاد باریده و غذا کم شده است انجام می شود.برای همین در دی ماه تا اواسط بهمن سهره به صورت خیلی زیاد در پرنده فروشی ها به چشم می خورد ولی کم کم با گرم تر شدن هوا صید قطع می شود و سهره ها در پرنده فروشی ها کمتر می شوند و قیمت آنها بالاتر می رود.
در منزل فقط باید از سهره نر نگهداری کرد و طرز شناسایی آنها هم از رنگ قرمز دور چشم آنها امکان پذیر است به طوری که سهره نر رنگ قرمز از بالا تا پشت چشم ها آمده و سپس قطع می شود و کمی تیره رنگ تر است ولی در سهره ماه رنگ قرمز تا حدود وسط چشم بیشتر پیشروی نمی کند.نشانه دیگر سبیل پرنده است به طوری که در نر ها سبیل تیره تر از ماده ها و تقریباً سیاه است ولی در ماد ها سبیل بور یا کمی تیره تر است که این نشانه را در جوجه ها هم می توان دید ولی رنگ دور چشم فقط مربوط به بالغین است.

 پرنده الیکائی یا به زبان تالشی ( خدا کرگ ) کوچکترین پرنده ایران

نام فارسی:الیکایی
نام انگلیسی:winter wren
نام علمی:troglodytes troglodytes
خانواده:الیکاییان (troglodytida)
جمعیت: در مناطق زیست خود در شمال کشور ، جمعیت چندان زیادی ندارد.
پراکنش: در سراسر اوراسیا، از اروپا از طریق هیمالیا تا ژاپن پراکنده است. در ایران در قسمت های شمالی کشور در استان های خراسان شمالی ، گلستان ، مازندران، گیلان ،آذربایجان های شرقی و غربی و اردبیل زندگی می کند.
زیست گاه: الیکایی در میان پوشش های بوته ای درون باغ ها، زیر درختان جنگلی و گاه در لابه لای پرچین باغ ها زندگی می کند.
اندازه: طول بدن این پرنده ۹ سانتی متر است.
ریخت شناسی: الیکایی بدنی کوچک و تپل، دمی کوتاه، پر و بالی قهوه ای تیره و زیرتنه ای قهوه ای مایل به نخودی دارد. پاهایش قهوه ای کم رنگ است و خط ابروی سفید مایل به نخودی دارد. بال ها، دم و پهلوهای این پرنده رگه رگه ی سفید و قهوه ای تیره دارد و منقارش نازک و نسبتا بلند است.
رزیم غذایی: الیکایی بیش تر از حشره ها و لاروها تغذیه می کند.
زادآوری: پرنده ی ماده ۵ تا ۸ تخم سفید با خال های قرمز می گذارد و ۱۵ تا ۲۰ روز روی آن ها می خوابد. جوجه ها پس از بیرون آمدن از تخم، باید ۱۵ تا ۲۰ روز تغذیه شوند.
وضعیت حفاظتی گونه: در حال حاضر به اقدام حفاظتی ویژه ای نیاز ندارد.
پرنده در باور کهن
نقش و نگاره پرنده به صورت عام ، در نقش قالی های ایرانی و هم در تزیین کاشی ها و هم در نگاره های دوره ی اسلامی یافت می شود. زیبایی و پرواز پرندگان بیش از هر چیز دیگری مورد توجه نگارگران بوده است . در نقاشی لاکی دوره ی قاجار ، سبک گل و بلبل اوج توجه به نقش پردازی پرندگان در تزیین جلد و کتاب آرایی بود.
الیکایی با جثه ی کوچک و تپل خود، کوچک ترین پرنده ی ایران است و بیش تر از آن که شبیه پرنده باشد، شبیه موش است! این پرنده مخفی شدن در میان بوته ها را به پرواز ترجیح می دهد.
کوچک ترین پرنده ی ایران
الیکایی با جثه ی ۹ سانتی متری خود ، کوچک ترین پرنده ای است که در ایران زندگی می کند. این پرنده رفتار بسیار خاصی دارد و به جای پرواز کردن، ترجیح می دهد در میان بوته ها مخفی شود؛ اگر هم پرواز کند، فقط برای این است که خود را از بوته ای به بوته ی دیگر برساند! هنگامی که الیکایی از میان بوته ها بیرون می آید و متوجه حضور دشمن می شود ، ترس خود را به صورت جا به جا شدن های سریع و روی زمین دور خود چرخیدن نشان می دهد. این پرنده قلمرو طلب است و همواره با صدای خود به هم نوعانش هشدار می دهد که از قلمرو خود دفاع خواهد کرد.
جست و خیز به جای پرواز!
الیکایی پرنده ای تپل است که بال هایی کوجک و آویزان دارد. دم این پرنده نیز کوتاه و غالبا افراشته است. منقار بسیار باریکی دارد که برای شکار حشره ها مناسب است. پاهای کوتاه قهوه ای و بال کوتاه الیکایی به آن کمک می کند بیش از آن که پرواز کند، در میان بوته ها به جست و خیز بپردازد. در حقیقت ، الیکایی آن قدر در میان بوته ها جابه جا می شود که هر دشمنی را گیج و کلافه می کند و تعقیب کردن آن بسیار سخت است. زیرا به طور حتم پس از مدت کوتاهی ، میان بوته ها گم می شود. الیکایی چشم هایی کوچک ، سیاه و تیز بین دارد.این ویژگی ها، علاوه بر آن که به الیکایی کمک می کند خود را از دید دشمنان پنهان کند، سبب می شود از دید غذای مورد علاقه اش ، حشره ها نیز، پنهان بماند و به آسانی آن ها را شکار کند.
نقش الیکایی در طبیعت
الیکایی به دلیل داشتن جثه ی کوچک در کنترل لاروها ، کرم ها و انگل های گیاهان نقش بسزایی دارد. این پرنده در انشار دانه های گیاهانی مانند تمشک ، نقش مهمی بازی می کند . از خانواده ی الیکایی، فقط یک گونه در ایران وجود دارد.

 پرنده بال‌لاکی (نام علمی:( Bombycilla)

بال‌لاکی نام علمی  : ( Bombycilla) سردهٔ گنجشک‌سانانی به همین نام بوده و از نوشته‌های بیشتر پرنده‌شناسان چنین برمی‌آید که تنها سردهٔ خانوادهٔ بال‌لاکیان باشد.

مشخصات ظاهری

مشخصهٔ این پرنده، پرهای نرم و ابریشم مانند آن است و معنای نام علمی آن نیز دم ابریشمی می‌باشد. نوک برخی از شاهپرهای بال‌لاکی قرمز است و در بال‌لاکی‌های بوهمی و سدری به رنگ قرمز لاکی می‌باشد. پاهای پرنده کوتاه و قوی بوده و بال‌ها و کاکلشان نوک‌تیز می‌باشد. پاها، چشم‌ها و نوک پرنده تیره رنگ است و خطی سیاه از میان چشمها عبور میکند. پرهای پایین نوک نیز سیاهرنگ می‌باشد. دم بال لاکی کوتاه است و انتهای مربع مانند آن زرد و یا قرمز می باشد.

زیستگاه و تغذیه

بال‌لاکی‌ها پرندگانی شاخه‌نشین هستند و در جنگل‌های شمالی زندگی می‌کنند. غذای اصلی آنها را از آغاز فصل تابستان تا شروع بهار، میوه‌های فصلی همچون توت فرنگی، توت، تمشک، گیلاس، انگور و زغال اخته تشکیل می‌دهد. در فصل بهار نیز از شیرهُ جوانه و خود گل‌ها تغذیه می‌کنند. این پرندگان در زمان‌های گرمتر از سال به شکار حشرات نیز می‌پردازند و معمولاً لانه‌هایشان را یا در مناطقی که میوهٔ فراوان دارد بنا می‌کنند یا آنها را در نزدیکی آب می سازند تا بتوانند حشرات در حال پرواز در آنجا را شکار کنند.

عکس بال لاکی